آنغوزه – انجدان

آنغوزه‏Heracleum .faetide انجدان‏

گياهى است بارتفاع دو تا 5/ 2 متر داراى ريشه زخيم و محتوى شيره شيرى رنگ با بوى قوى ساقه آن ضخيم و استوانه‏اى و گلهاى آن زرد رنگ است براى بدست آوردن آنغوزه كه صمغ اين گياه است گياه را از حد فاصل ريشه و ساقه قطع مى‏كنند شيره‏اى كه از محل قطع خارج مى‏شود آنغوزه نام دارد كه مصرف پزشكى و درمانى دارد. اين گياه در خراسان باسامى خوراكما- آنگوزاكما- كورن‏كما- ناميده مى‏شود.

گياه آنغوزه دو نوع بوده كه يك نوع آن خوش‏بو و نوعى ديگر بد بو مى‏باشد و نوع بدبوى آن در ايران پرورش ميابد و مصرف درمانى دارد. صمغى كه از اين گياه بدست مى‏آيد احمقى را زايل و ذهن را نيكو و حافظه را بسيار مى‏كند بوى دهان را برطرف و داخل آن را ضد عفونى كرده قدرت هاضمه را زياد و دستگاه گوارش را تقويت و رطوبات بلغمى را نقصان داده و شير مادران شيرده را بسيار و قواى جنسى را تقويت نموده و چون رطوبات اطراف معده را جذب مى‏نمايد معده را قدرى خشن مى‏سازد كه اين عمل براى افرادى كه رخاء معده دارند نيكو بود. مقدار خوراك آن نيم مثقال يا 5/ 2 گرم است كه در آب گرم حل كرده ميل مى‏نمايند. طبيعت آنغوزه گرم و خشك است.

چنانچه زنى پس از اتمام عادت ماهانه مدت يك هفته روزى نيم مثقال از صمغ آنغوزه ميل نمايد از باردار شدن آن بطور موقت و گاهى بطور دائم جلوگيرى مى‏كند.

غربى‏ها اين صمغ را تصفيه و بوى آن را از بين مى‏برند اما اين عمل مقدارى از خواص آن را زايل ساخته و اثر درمانى آن را نقصان مى‏دهد افرادى كه زخم معده دارند در خوردن اين صمغ مجاز نيستند مگر بدستور پزشك و مقدار كمترى.